Vik Zilkman en Johanna Waanders wandelden langs een eentonige wand van maïsstengels, bladeren en kolven. Het maïs was mens-hoog. Over twee maanden, in oktober, november, zou het gekneusd worden en geschikt gemaakt voor de kaken van varkens en koeien. Pas dan zou er weer uitzicht zijn over deze akker. Maar tegen die tijd zouden Vik en Johanna al lang weer uit Drenthe vertrokken zijn. Hun vertrek stond om precies te zijn al voor morgen gepland. De laatste nacht in zomerhuisje 'Zomerzon' stond voor de deur.

    Op hun boswandeling waren ze talrijke muggen tegengekomen en zelfs een aantal wespen. Koeien lagen loom in het gras en paarden zochten de schaduw op van een enkele boom. Voor september was het ongewoon warm.

    Uit verveling was Vik begonnen pal in de voetsporen van Johanna te stappen, op nog geen dertig centimeter afstand. Hij ontdekte hoe zweetpareltjes van haar achterhoofd via het midden van haar nek naar beneden liepen en zich voegden bij de vlek in het shirt tussen haar schouders.

'Doe niet zo flauw' zei Johanna geïrriteerd. Ze versnelde haar pas, hij de zijne. Ze vertraagde haar pas, hij hield de zijne in.

'Dit is een spel, schaduwlopen heet het' zei hij gewichtig.

'Doe dat dan maar ergens anders, je lijkt wel een hijger'

'Krijger zul je bedoelen'

'Je hijgt in m'n nek, ophouden!'

'Oké'

Vik ging weer naast haar lopen.

'Doe me 's na' zei hij nu en schopte snel zijn voeten om en om naar voren. Vik droeg gymschoenen. Johanna moest lachen en deed vergeefs een poging haar zware bergschoenen snel uit het mulle zand te lichten.

'Een ongelijke strijd.' zei Johanna.

'Tja' zei Vik 'ik ben onoverwinnelijk. Maar straks in ons zomerhuis kun je dit mooi met Kees spelen. Dat win je geheid'.

'Sadist' zei Johanna, maar ze kon het niet na laten te lachen.

In feite hield ze van Vik's clowneske buien, ook al riep ze hem in de praktijk vaak tot de orde. Vik hield ook van zijn clowneske buien aangezien ze hem tijdelijk bevrijdden uit een doorgaans serieuze gemoedstoestand. Maar dat hij in zijn uitgelatenheid ook te ver kon gaan had het incident met Kees wel aangetoond.

    Johanna, achter in de twintig, had aan de afgelopen zomer in de Pyreneeën een bruin gezicht overgehouden. Vik van dertig aan de zomer in Groningen een bleke teint. Op weg naar huize 'Zomerzon' droeg Johanna een lichte spijkerbroek, een donkerbeige shirt en halflang lichtblond haar. Vik droeg een donkere spijkerbroek, een bruin T-shirt, kort donkerblond haar en een bril.

    Op datzelfde moment droeg Kees Riva op het terras van huize 'Zomerzon' één schoen, een aan één kant half opengeknipte spijkerbroek en een geruit overhemd. Hij zat op een stoel met binnen handbereik twee krukken. Zijn linker voet rustte op een klein stoeltje. Kees' humeur was niet goed: Hij had z'n buik vol van alle doorlopers, Scandinavische raadsels en cryptogrammen. Z'n boeken had hij uit. Z'n voet deed een beetje zeer en hij baalde ervan dat in de omgeving van dit Drentse zomerhuisje slechts pannekoekboerderijen waren en geen gewone restaurants of pizzeria's.

Toen Kees had voorzien dat het de laatste avond vermoedelijk weer uit zou draaien op pannekoeken, had hij besloten zelf te koken. Een onzekere onderneming, zo vond hijzelf, maar er was geen keus. Johanna had vanochtend met de auto de ingrediënten opgehaald en nu was er geen weg terug.

    Het was tijd om 's te beginnen met de maaltijd. Met zijn twee krukken strompelde Kees het terras af op weg naar de keuken. Om daar te komen moest hij de kamer door. Daar omzeilde hij met moeite een groot bed, het derde bed. Die term was afkomstig van de verhuurder die het geval had bijgeplaatst vlak voor de komst van de Groningse gasten. Hij bereikte de keuken.

    Ruim een week geleden kenden Kees Riva en Johanna Waanders elkaar nog helemaal niet. Kees en Vik kenden elkaar alleen als medewerkers van het Dannenman-laboratorium in Groningen. Het was in feite eigenaardig dat dit drietal nu bijeen was.

    Het derde bed had in de berging kunnen blijven als er vlak voor het uitstapje naar Drente op het Danneman-laboratorium geen incident was voorgevallen.

'Kijk, doosje eiwit c-4521' grapte Kees.

'Laat het beslist niet vallen' reageerde Vik ontzet.

'Een beetje jongleren' scherste Kees.

'Zet die doos neer, er kan nog verontreinigde Coli doorheen zitten!' beval Vik onthutst.

'Grapje, het is een gewoon doosje' lachte Kees, die het op een lopen zette.

'Verdomme, ik zal je krijgen' riep Vik, die nu ook in de lach geschoten was en de achtervolging inzette. Ze schoten door de nauwe laboratoriumgangen langs rekjes reageerbuizen, brandende bunzenbranders, erlenmeyers, langs dure apparatuur: fotospectrometers, fotochromatografen. Vik kon het niet uitstaan dat hij Kees niet te pakken kreeg. Voor hij wist wat hij deed haakte hij hem pootje. Een kreet van Kees. Vik viel half over Kees heen. De kreet was ernst: gescheurde enkelbanden links.

    'Straks heeft Kees het eten op tafel' zei Vik verheugd.

'De ziel' zei Johanna.

'Hij heeft zelf aangeboden te koken' zei Vik.

'Ja, omdat hij eenvoudig geen pannekoeken meer kon zien' zei Johanna.

'En omdat wij allebei te lui zijn om te koken' lachte Vik en vervolgde: Maar nogmaals hij heeft het zelf aangeboden'.

'Ik hoop dat hij op de been blijft' zei Johanna.

'Weet je Vik' vroeg Johanna na een pauze.

'Wat?'

'Ik heb nog helemaal geen honger'

'Je hebt zin in een douche'

'Nee'

'Je wilt nog een stuk lopen'

'Hemel, nee'

'Wat wil je dan?'

'Thuiskomen, schoenen uit, gordijnen sluiten en vrijen met jou op het derde bed' zei Johanna.

'En hoe moet dat dan met Kees?' vroeg Vik nuchter.

'Die moet in de keuken blijven tot wij gedouched en aangekleed zijn, dan kan hij binnenkomen met de maaltijd'.

'Na zes dagen op een nauw stapelbed voel ik wel iets voor jouw scenario, maar toch kunnen we Kees dit niet aandoen'.

'Ik meen het ook niet gekkie! Laten we gewoon stevig doorstappen, misschien kunnen we Kees dan nog een handje helpen'.

    Kees leunde voorover tegen het aanrecht. De voorraaddoos stond op de vloer. De doos optillen was een utopie. Kees reikte naast het aanrecht, maar vergat dat er een kruk tussen stond, zodat die omviel. Kees hipte naar een stoel die hij naast het aanrecht schoof. Hij ging erop zitten en tilde één voor één alle ingrediënten voor de maaltijd op. Na het wassen van een preistengel, staand op één been, nam hij pauze op de stoel. Na het snijden van één ui nam hij opnieuw pauze. Afwisselend pauzerend op de stoel en balancerend op één been vorderde de eenvoudige maaltijd maar langzaam. Met de hand waarmee hij het zweet van zijn voorhoofd had gewist sloeg hij weer een kruk omver, die hij later met de andere weer omhoog moest trekken. Hij slaagde er op de een of andere manier in pannen uit het onderste kastje op aanrechthoogte te krijgen. Als voorbereiding op het bakken plaatste Kees de stoel dwars voor het fornuis en nam om te beginnen een flinke pauze. Hij dacht: dit nooit weer, ook al gaat het goed.

    Het weekje Drente voor het drietal berustte op gescheurde enkelbanden, slechte behuizing en morele chantage. Kees had met zijn kwetsuur nergens terecht gekund; hijzelf en zijn vrienden woonden allen op bovenwoningen. Dit had hem op het idee gebracht Vik onder druk te zetten. Als tegenprestatie voor het pootje haken verlangde Kees van Vik verzorging en onderdak. De dag nadat de linkervoet pijnlijk en dik was geworden vond het volgende gesprek plaats:

'Jij moet me in huis nemen, want als jij je voeten thuis had gehouden was dit nooit gebeurd' zei Kees.

'Als jij niet aan was komen zetten met je doosje eiwit was er ook niets gebeurd' bracht Vik er tegenin.

'Nee Vik, dat pootje haken was een buitenproportionele reaktie en nu ben je moreel verplicht mij te helpen' sprak Kees.

'Maar wij gaan de komende dagen naar een zomerhuisje in Drenthe' sputterde Vik tegen.

'Dat is toch ook een benedenwoning?' vroeg Kees.

'Dat wel' gaf Vik toe.

'Nou dan' concludeerde Kees.

'Ik moet het nog wel aan Johanna vragen' gaf Vik zich bijna gewonnen.

'Die zal ook wel inzien dat jullie me iets verschuldigd zijn' besloot Kees z'n betoog.

'Wat denkt die vent wel' was Johanna's eerste reaktie, maar ze besloot groen licht te geven. Ze sprak: 'We doen het, niet uit schuldbesef maar uit doodgewone, eh, naastenliefde'.

    Toen Johanna en Vik de openstaande terrasdeuren van huize 'Zomerzon' binnenstapten riepen ze 'hallo'. Achter de keukendeur klonk slechts het geluid van een omvalllende kruk gevolgd door één of andere verwensing. Johanna trok de veters uit haar bergschoenen en schopte ze uit. Haar rugzak gooide ze op het derde bed. Vik liep zorgzaam naar de keuken waar Kees hem op ongewone wijze begroette: 'Ik dacht dat dit een geheel verzorgde vakantie was, maar het is een straf-expeditie Drente'. Met succes viste hij weer met een kruk naar het een of ander.

'Ik ben bezig de tafel te dekken. Opzij' zei Kees. Hij droeg slechts het zoutvaatje.

'Zo kan het lang duren. Laat me je helpen' sprak Vik.

'Kees is afgepeigerd, hij mag geen stap meer doen' zei Johanna, die op Kees's bed lag met haar handen onder haar hoofd. Ze vervolgde:

'Vik, biedt onze kok een stoel aan'.

Vik deed wat hem gezegd werd en Kees nam zwijgend plaats. In een oogwenk dekte Vik de tafel. Hij hees Johanna overeind uit het bed en bood ook haar een stoel aan.

'Een echte gentleman' giechelde Johanna.

'Pas maar op.' bromde Kees 'Een wolf in schaapskleren'.

Vik, die niet zo goed tegen dit soort schimpscheuten kon, keek nors.

    Het eten stond gereed. Zwijgend werden de eerste happen genuttigd.

'Met twee benen kook ik veel beter' sprak Kees defensief.

'Het is een beetje een eerstejaars studentenmaaltijd, maar verder is er niks mis mee' zei Vik.

'Nee, best lekker, rijst met prut' sprak Johanna. Er viel een stilte, die Vik doorbrak:

'Zeg Kees, heb je nu eindelijk die vriend van je aan de lijn gekregen'.

'Ja. Hij was eindelijk terug van vakantie, autopech gehad in Frankrijk' zei Kees.

'En?' vroeg Vik.

'Nou, vanaf morgen kan ik bij hem terecht' zei Kees.

'Mooi!' sprak Johanna.

'Mooi zo! zei Vik.

'Ja, alleen hij is nogal veel van huis' zei Kees.

'Nou ja, wij waren er ook niet steeds' zei Vik.

Van nature was Vik vaak afwezig. Nu dwaalden z'n gedachten af naar de vliegreis van morgen, naar de hotelkamer in Parma die hij geboekt had en naar de kleren die hij op de vier dagen van het congres in Italie zou dragen.

'Zit je weer aan het congres te denken?' vroeg Johanna.

'Ik, eh, ja, ja' bevestigde Vik.

'Dinsdagmiddag vier uur he?' vroeg Johanna.

'De voordracht, mijn voordracht, ja' zei Vik.

'Probeer ook 's aan wat anders te denken, de natuur in Drente, ik noem maar wat' gaf Johanna hem een tip.

Het drietal begon aan de yoghurt.

'"Megaproduction of Protein c-4521", fraaie titel' zei Kees op een manier waaruit niet op te maken viel of hij de spot dreef met Vik.

'Bemoei jij je maar niet met Protein c-4521, Kees; dat kan heel vervelend aflopen, zoals je weet' zei Vik. Er viel een akelige stilte, waarna Johanna vroeg:

'Maar Vik, je geeft vanavond toch nog wel een try-out van je presentatie?'

'Ach ja, Vik? voegde Kees er pesterig aan toe.

'Jawel, ik geef een presentatie, maar zonder overhead-projector, dus stel je er niet te veel van voor'.

Na deze conversatie gingen Johanna en Vik afwassen.

    De avond ging snel voorbij. Vik moest nog was uit de machine in de wasschuur van het vakantiecomplex halen. Johanna wilde douchen. Kees rustte uit van het koken. Hierna begonnen Vik en Johanna alvast aan het schoonmaken van het zomerhuisje. Pas na de koffie was er tijd voor Vik's presentatie van 'Megaproduction of Protein c-4521'. Johanna ontdekte dat Vik's uitspraak van het Engels nog onbeholpener was dan zij eigenlijk al gevreesd had. Kees ontdekte dat Vik heel goed onderzoek had gedaan, maar dat nogal knullig presenteerde. Beiden bespaarden hem die kritiek om de eenvoudige reden dat er op zo korte termijn toch niets meer aan te doen was. In plaats van commentaar gaven ze Vik een luid applaus. Nadat het geluid daarvan weggestorven was kwam Kees aan met een klusje:

'Mijn zwachtel moet nog verschoond worden'. Kees kon die week soms heel dwingend zijn. Johanna gaapte zo opvallend dat Vik zuchtend dit klusje op zich nam. Hij maakte het verbandhaakje bij het onderbeen los en wikkelde het oude verband af. 'Voorzichtig, voorzichtig' waarschuwde Kees enigszins kleinzerig. Met vaste hand draaide Vik daarna achtjes met het schone windsel en clipte het verbandhaakje op de goede plaats weer vast.

'En nu wil ik een douche en naar bed' sprak Vik beslist.

'Ik heb bijna geen puf meer om bovenop dat stapelbed te komen' sprak Johanna.

'Met jouw klimervaring in de Pyreneeën zou dat toch een koud kunstje moeten zijn' zei Kees.

'Flauw' zei Johanna.

'Nou, ik ga ook maar 's pitten' zei Kees die van tafel opgestaan was. Hij viste het rugzakje van Johanna van het derde bed af en gaf het haar.

De volgende dag spatte het drietal uiteen: Kees werd afgeleverd bij zijn vriend Paul in het noorden van Groningen, Johanna streek neer in het zuiden van de stad, Vik steeg op in Amsterdam, op weg naar Italië.

Een wetenschappelijk congres is voor leken saai, voor ingewijde wetenschappers echter niet. Voor hen vormen de vier, vijf dagen van zo'n bijeenkomst een orgie van kennis en interessante nieuwe vindingen. Vik verheugde zich op de nieuw inzichten die hij hier op zou kunnen doen. Hij nam zich voor de zaakjes goed te regelen, 'first things first' mompelde hij in zijn beste Engels. Hij haalde bij de prestigieuze congres-balie in de congres-hal naast zijn hotel het congres-koffertje op. Daarin zaten: de congresmap, uitnodigingen voor ontspanningsavonden en slotdiner en een plattegrond van Parma en omgeving. Vervolgens ging hij op zoek naar een bakker. Daar sloeg hij een paar broden in. Vik had namelijk een olijfolie-allergie. Pasta's, pizza's en insalata's waren voor hem taboe, hij kreeg er rode vlekken en benauwdheid van. Hij voorzag dat het hotel-eten voor hem ongeschikt zou zijn. Op het vliegveld had hij tax-free een Edammerde aangeschaft. De broden in combinatie met de kaas zouden zijn honger de komende dagen wel stillen.

    Vik draaide de eerste dagen volop mee in de kermis rond ribosomen, Coli-stammen, molekulen RNA en DNA en mogelijk geneeskrachtige eiwitten. Die eerste dagen was zijn voornaamste zorg een keuze te maken uit vele aantrekkelijke parallel-sessies. Hij voelde zich als een kind met een dubbeltje dat uit alle soorten snoep slechts één soort mag kiezen. Zijn voordracht was een succes, zoals te merken was aan de vele vragen uit het publiek.

    De twee laatste dagen stonden voor Vik in het teken van een nieuwe vinding die, merkwaardig genoeg, geheel los stond van zijn vakgebied.

    Op de woensdagmiddag was er een postersessie, een tentoonstelling van platen met tekst en uitleg over recent onderzoek. Een Italiaanse onderzoekster stond voor een paneel het openknippen van DNA te bestuderen. Dat was Vik ook van plan, maar hij struikelde over een electriciteitsdraad en viel plompverloren in haar armen. Hij verontschuldigde zich vele malen, maar zij kwam bijna niet bij van het lachen. Op dat moment wist Vik iets dat hij nog nooit geweten had: Ik heb een schoonheidsideaal; ravenzwart haar, gebruind gezicht, donkere dikke wenkbrauwen, koolzwarte ogen, volle lippen. Uit haar naambordje bleek dat ze Gianna Borghesi heette en werkte aan de universiteit van Genua.

    Nadat ze uitgelachen was probeerde ze een gesprek met Vik aan te knopen over het openknippen van het DNA-molekuul. Vik was echter tot zo'n gesprek niet in staat. Gianna herkende hem ook van zijn betoog op dinsdagmiddag vertelde ze. Vik kon slechts knikken. Bij gebrek aan respons verliet Gianna Vik en het paneel over DNA. Vik probeerde tot zichzelf te komen, maar het leek wel of hij ter plekke gesmolten was. Steeds opnieuw beleefde hij hoe hij in de armen van de Genuaanse belandde en hoe heerlijk dat voelde. Om wat meer bij zinnen te komen besloot hij op zijn hotelkamer wat brood met Edammer te gaan eten. De biochemie stond verder van hem af dan ooit. Hij verscheurde zijn schema voor de parallel-sessies van die middag. Daarna daalde hij met luid kloppend hart af naar de congres-hal. Hij probeerde de contouren van zijn pas ontdekte schoonheidsideaal te ontwaren in de massa wetenschappers. Hij kreeg een schok toen hij haar daadwerkelijk zag staan. Ze leek nog mooier dan tevoren. Ze praatte met twee collega's en had een kopje thee in handen. Vik was bang dat hij in haar nabijheid opnieuw weg zou smelten en besloot daarom haar die middag op een gepaste afstand te volgen. Hij lette slechts op haar. Het interesseerde hem niets welke sessies zij koos, zolang hij daarbij maar aanwezig mocht zijn.

    'S avonds in zijn hotelkamer vroeg hij zich af wat zijn nieuwe schoonheidsideaal nou eigenlijk betekende. Vik vond Johanna altijd heel aantrekkelijk, maar ze leek nauwelijks op Gianna Borghesi. Moest hij zich hier schuldig over voelen? Hij kwam er niet uit en viel in slaap. Hij droomde over zijn idool.

'Ben je ooit eerder in Genua geweest?' vroeg Gianna.

'Nee, nooit' antwoordde Vik.

'Vind je het mooi?' zei Gianna.

'Ja, prachtig' zei Vik.

'Ik merkte wel dat je me volgde vanmiddag in de congres-hal' zei Gianna.

'Oh ja? vroeg Vik.

'Ja' zei Gianna 'maar ik vond het helemaal niet erg'.

'Gelukkig' zei Vik.

'Ik wil voor je koken' zei Gianna.

'Ik heb m'n eigen brood bij me' zei Vik.

'Brood' Gianna glimlachtte meewarig. Ze begon te koken: pasta met insalata mista. Vik durfde het gevaarlijke eten niet te weigeren. Ze smulden en keken elkaar af en toe verliefd aan. De magnetische spanning bereikte onder de koffie een voorlopig hoogtepunt. Gianna zette haar espressokopje neer en vroeg:

'Zal ik je de slaapkamer laten zien?

'Ja, graag' antwoordde Vik en en volgde haar. In een gigantische slaapkamer stond een ruim bed.

'Wil je mij m'n kleren uitdoen? vroeg ze.

Vik wijdde zich met zorg aan de heerlijke taak haar uit te pakken. Toen hij Gianna Borghesi naakt in zijn armen hield vlijde hij haar neer op het bed. Ze lachtte naar hem. Hij trok zo snel mogelijk zijn kleren uit en plofte neer naast haar heerlijke lichaam.

'Wat is dat?' riep Gianna ontzet.

'Wat?' vroeg Vik.

'Allemaal rode vlekken' wees Gianna.

'Waar?' vroeg Vik.

'Daar en daar en daar' wees Gianna die zich nu helemaal op haar kant van het bed had teruggetrokken. Vik's armen benen romp en hals waren inderdaad helemaal bont.

'Dat is mijn olijfolie-allergie. Iets onschuldigs. Ik had erover willen beginnen, maar ' zei Vik.

'Enge ziektes! Mijn bed uit monster, eruit!' riep Gianna over haar toeren.

    De vrouwelijke hoofdpersoon uit de droom was de volgende dag in geen velden of wegen te bekennen. In de lounge van de congres-hal staarde Vik lange tijd naar de deelnemerslijst in de congres-map: "Borghesi, Gianna Univ. di Genua". Hij voelde zich leeg en treurig. Hij liet de laatste presentaties en het slotdiner maar lopen. Langzaam maar zeker maakte hij zich op voor de vlucht naar Nederland.

Na aankomst op Schiphol donderdagavond reisde Vik door naar zijn ouders in Amsterdam om daar de nacht door te brengen. Hij deed daar bijna geen oog dicht door het snurken van zijn vader in de slaapkamer naast de zijne. De volgende ochtend reisde hij per trein naar Groningen. Vik had nog maar net de voordeursleutel uit het slot toen Johanna arriveerde. Ze vloog hem om de hals

'Vik, Vikkie, ik heb je gemist. Heb je mij gemist?' vroeg ze.

'Geen moment, lieverd, geen moment' antwoordde Vik pesterig.

'De biochemie is je echte liefde he?' vroeg Johanna.

'Ja' zei Vik en gaf haar een zoen.

'Maar vertel eens, hoe was het?' vroeg Johanna.

'Prima, boeiend, interessant wel' zei Vik.

'En de reis?' vroeg Johanna.

'Goed' zei Vik 'Maar laten we 's naar de kamer gaan, anders staan we hier morgen nog'.

'Oké' sprak Johanna en ze volgde hem.

'Wat is dit in hemelsnaam?' vroeg Vik die de woonkamer binnenging.

'O niets. Een bed. Een bed van de wijkverpleging. Wordt vanmiddag opgehaald' zei Johanna ietsje zenuwachtig.

'Ik snap het al: Een tweede bed. Een bedje voor Kees. Kees had weer een bedje nodig. Het mankeert er nog maar aan dat je die schooier een plek in ons bed hebt aangeboden. Hij had verdomme toch onderdak?' zei Vik met stemverheffing.

'Ja, maar die vriend van hem moest weer op reis, of zo' antwoordde Johanna.

'Als één ding maar duidelijk is Johanna, Kees komt er hier niet meer in. Geen logeerpartijen meer' zei Vik.

'Ik zei toch al dat het bed vanmiddag de deur uitging' zei Johanna. 'Oké zei Vik, een stukje kalmer nu.

'Heb je zin in koffie?' vroeg Johanna.

'Jawel' zei Vik en gooide zijn bagage op het tweede bed.

    Nadat de meeste nieuwtjes uitgewisseld waren ging Johanna boodschappen doen. Vik ging op pad om een videoband te huren. Thuis deed Johanna een afwasje en Vik gooide zijn vuile kleren in de wasmachine. Het bed werd inderdaad opgehaald. Aan het eind van de middag bracht Vik wat nieuwe adressen in in hun computer. Johanna zat met een boek op de bank.

'Zeg Joh' zei Vik.

'Ja?' zei Johanna.

'Heb jij een schoonheidsideaal?' vroeg Vik.

'Voor een man bedoel je?' vroeg Johanna.

'Ja' zei Vik.

'Wat een rare vraag voor jouw doen' zei Johanna, maar ze vervolgde:

'Nou nee, ik heb geen echt schoonheidsideaal, geloof ik'

'Had ik ook nooit' zei Vik en voegde er aan toe 'voor een vrouw dan'.

'En nu dus wel?' vroeg Johanna verbaasd.

'Ja' zei Vik. Hij somde op: 'Ravenzwart haar, bruin gezicht, donkere dikke wenkbrauwen, koolzwarte ogen en volle lippen'.

'Weinig origineel' zei Johanna een tikkeltje jaloers. Er viel een korte stilte. Johanna vroeg:

'Of heb je soms iemand ontmoet daar?'

'Ja' antwoordde Vik aarzelend 'ik struikelde over een electriciteitsdraad en viel zo in iemands armen'

'En bleef het daarbij?' vroeg Johanna.

'Ja, dat was het' bevestigde Vik.

'Nou, dat klinkt allemaal heel onschuldig' zei Johanna die opeens erg begon te blozen. Vik besteedde daar geen aandacht aan. Hij was opgelucht dat Johanna hem niet kwalijk nam dat hij nu een schoonheidsideaal had.

    Opeens overwon Vik de tegenzin om te informeren naar het weekje van Johanna. Het bleek dat ze met Kees had gezwommen in het gehandicaptenuurtje van het zwembad. Zij en Kees hadden veel gescrabbled en gelezen. Ze hadden geklaverjast met een stel vrienden van Kees. Ze hadden uitsluitend Italiaans gegeten: pizza, lasagna, pasta met salades. Vik vond het maar niks dat ze achter zijn rug een soort Italiaanse week hadden gevierd, maar hij slikte zijn bezwaren in. Hij stelde voor met het avondeten te beginnen. Ze maakten een ovenschotel die voortreffelijk smaakte. Ze deden lekker lang over het toetje en de koffie. Johanna rookte. Ze besloten de avond met de spannende videofilm die Vik gehuurd had. Zoals gewoonlijk moest Johanna na afloop Vik de plot uitleggen. Vik was erg slaperig en ging alvast naar bed. Johanna rookte nog een sigaret.

    Er kwam een gil uit de slaapkamer. Het was Vik, die in het tweepersoonsbed naar zijn onderbeen greep. De gemene pijn berustte op een verbandhaakje dat zich in zijn vlees had vastgezet. Ontzet bekeek Vik het glimmende dingetje en smeet het naar Johanna die op het lawaai was afgekomen.

'Kees heeft op mijn plaats geslapen! Je bent met Kees naar bed geweest!' riep Vik woedend.

'Wacht nou Vik. Die haakjes gaan overal aan zitten: aan je sokken, aan je broek, je neemt ze overal mee heen. Er hoeft niets gebeurd te zijn' verdedigde Johanna zich zwakjes.

'Stap jij met je broek en je sokken aan in ons bed en ga je dan aan mijn kant liggen? Ik geloof je niet Johanna' zei Vik scherpzinnig.

'We hebben alleen een beetje naast elkaar gelegen' zei Johanna zacht.

'En moet ik dat geloven? vroeg Vik.

'Ja, want het is de waarheid' zei Johanna blozend.